Maingay at mainit sa loob ng kantina ng paaralan. Ang parehong kamay ng orasan ay nakaturo na sa diyes, hudyat na tapos na ang mga paunang klase at oras na para kumain ang mga estudyante. Kaya naman hindi na bago ang tanawin ng nag-uunahan at nagdadagsaan na mag-aaral para makabili ng pagkain.
Maingay sa loob dahil may mga nakukwentuhan habang nasa pila. Mayroong mga nag-aaway dahil nasisingitan. Mga nag-aagawan sa lamesa’t upuan. Mga nagkakasalubong at nagkukumustahan.
Ngunit hindi alintana ang dagsa ng tao at alingawngaw ng iba’t ibang boses sapagkat sa isa lamang nakatuon ang atensyon ni Jong.
Tila tunnel view ang kanyang paningin; ang mga nasa gilid ng mata ay nagiging pawang itim, habang nasa kaniyang sinta lang ang tingin. Para itong natatanging ilaw sa daan na madilim o di kaya’y buwan sa gabi.
Habang nasa pila ay sipat ni Jong ang kaniyang sinta na nakaupo sa isa sa mga monoblock chair sa loob ng kantina, nakikipagsalo sa pagkain at kwentuhan kasama ang mga kaibigan.
Tamang tama ang kinatatayuan niya sapagkat kitang kita niya ang mukha nito. Tanaw niya mula sa puwesto kung paano ito lalong gumaganda sa tuwing may galak sa mukha; mga mata ay naghuhugis kalahating buwan, pisngi ay lumulobo, habang ang labi ay umuunat na nagiging sanhi ng pagsalip ng kumpleto at mapuputi nitong ngipin.
Sobrang gandang tingnan—walang wala sa tanawin ng papasibol at papalubog na araw na kaniyang napagmamasdan sa tabing dagat.
Kating kati na tuloy siya ilabas ang kanyang telopono upang kunan ito ng litrato para may pandagdag siya sa kanyang koleksyon . Kung wala lang talagang tao ay kanina pa siguro napuno ng mukha niya ang gallery ni Jong.
Ngunit dahil hindi niya magawa ang nais, hanggang tingin na lamang siya sa ngayon. Nalihis lang ito ng halos sabay sabay na nilingon si Jong ng kaniyang sinta at mga kaibigan nito. Bumilis ang tibok ng kaniyang puso at tinuon ang mata sa harap.
“Tangina?” rinig niyang sabi ng isa sa kanila—hindi ‘yon boses ng kaniyang sinta kaya baka isa sa kaibigan nito.
“Nakatingin nanaman ‘yung weirdo, amputa.”
“Kaklase mo ‘yan, Sun, ‘di ba?” kita ni Jong sa gilid ng kaniyang mata kung paano tumango ang nabanggit na lalaki.
“Sobrang weird talaga n’yan, laging nakatingin sayo, teh.”
“Baka crush ka?”
“Sobrang jejemon and creepy. Palagi ko nahuhuli na nakatingin sayo. Tapos ‘di ba, nahuli mo pa ‘yan na parang pinipicture-an ka?”
Pumapasok lahat sa kanang tainga ni Jong ang kanilang sinasabi, ngunit minabuti na lamang niya na ilabas ang mga ito sa kaliwa at hindi pansinin ang komento ng mga ito.
Wala naman kasi siyang pakialam sa kanilang opinyon dahil tanging ang mga salita lamang galing sa kaniyang sinta ang importante at makapagbibigay ng hatol sa kaniya. Wala nang iba.
Hindi nga lang siya makatakas sa bulungan sa paligid. Dahil maliit lang ang espasyo ng kantina, rinig na rinig niya ang usapan ng bawat isa. Ramdam niya kung paano napapalingon sa kaniyang direksyon ang ibang naroon at kung paano nilalayo ng mga katabi sa pila ang sarili sa kaniya.
Kinapkap niya ang kaniyang bulsa at kinuha ang panyo sabay takip sa bibig bago yumuko.
“Huh, eh, oo? Pero hindi ko naman sigurado kung kinunan talaga ako ng picture.”
“Ay nako, teh! Malamang ‘yan! Ang manyak kaya ng tingin.”
“Tama na. Huwag na natin pag-usapan. Bilisan na natin ang kain, anong oras na, oh.”
“Okay lang ‘yan, Jungwon. Absent naman daw si Ma’am Salazar sabi ng tropa ko sa kabilang section.”
Nang matapos bumili si Jong ay dali dali siyang naglakad palabas. Noong nasa bukana na siya ay lumingon pa siya ng isang beses sa loob. Hindi niya inaasahan na magtatama ang mata nila ng kaniyang sinta bago siya tuluyang makalabas.
“Huy, Sun. Sino bang nililingon mo at para kang mababalian ng leeg d’yan?” tanong ni Jungwon na tinignan din ang direksyon ng mga mata nito.
Ngumiti ng malaki si Sunoo rito, hinawakan ang batok upang igiya paharap sa mga kaibigan. “Wala. Tara, ubusin na natin ‘to. Malapit na magtime, hindi naman absent ang teacher namin.”
“Ahh..putangina," mahaba at mahina na ungol ni Jong matapos dumaloy ang sensasyon sa kaniyang katawan nang siya ay labasan sa pangalawang pagkakataon sa oras na ‘yon. Nagtalsikan pa ang tamod sa screen ng basag basag na telepono na hawak niya sa kaliwang kamay.
“Kailangan ko na talagang ipagawa ang screen nitong cellphone ko.”
Mula sa pagkakahawak sa kaniyang pagkalalaki ay nanginginig na ginamit niya ang kanang kamay upang haplusin ang litrato na nasa screen.
“Sobrang ganda mo talaga. Napaligaya mo nanaman ako.”
“Papansin lang talaga ang mga kaibigan mo kanina. Buti na lang at mabait ka. Huwag kang gagaya sa kanila, okay?” Sinimulan niyang tanggalin ang mga puting likido na humaharang sa litrato.
“Huwag kang gagaya sa kanila, huh,” ulit niya. “Kung hindi ka lang malulungkot ay baka matagal ko na nailagay sa lugar ang mga putang inang ‘yon,” gigil niyang sambit.
“Pati na rin ang lahat ng babalakid sa pagmamahalan natin. Magiging masaya tayong dalawa ng tayo lang.” Humagikgik siya sa naisip.
“Hoy, Jong! Bilisan mo na d’yan at maraming delivery ngayon!” rinig niyang sigaw ng ina mula sa labas. Umirap siya sabay pihit ng gripo upang matigil ang pagdaloy ng tubig at saka inayos ang sarili bago lumabas.
“Oh. Kay Aling Baby ‘yan. Alam mo naman saan ang bahay nila, ‘di ba?” sabay abot ng supot na may lamang mga gulay at isda.
“Malapit lang sa bukana nitong palengke, ‘di ba? Green ang gate?” Pinatunog ni Jong ang kaniyang buto dahil naka-ilang deliver na rin siya sa araw na ‘yon.
“Oo. Bumalik ka agad dito at may isa pang delivery.” Kinuha na lamang niya ang supot mula sa ina at tumalikod para maglakad papunta sa bahay nila Aling Baby.
“Putang inang ‘yan. Ang lapit lapit na lang ng bahay, ipapadala pa itong dadalawang supot,” reklamo niya.
“Lintek talaga.”
Matapos mabigay ang binili ni Aling Baby ay bumalik na si Jong sa palengke. Dumidilim na ang paligid dahil papalubog na ang araw—tanaw na tanaw ito ni Jong dahil malapit sa tabing dagat nakapuwesto ang palengke sa kanilang lugar.
Naalala ni Jong ang basag na screen protector ng kaniyang cellphone. Mabilis lang naman itong papalitan, kaya dumiretso muna siya sa isang repair shop malapit upang ipagawa ito.
Masyado na kasing nakakasagabal sa pagsa-sightseeing niya sa mga larawan ng kaniyang sinta. Dito na nga lang niya ito nasisilayan nang matagal, tapos may balakid pa.
Inabot niya sa nagrerepair ang kaniyang cellphone at habang hinihintay na mapalitan ang screen nito ay nilibot niya muna ang tingin. Napako naman ang mata niya sa umpok ng tao sa tapat ng isang balot na balot na tindahan malapit lang sa repair shop.
Hindi naman bago sa kaniyang paningin ang nagkukumpulan na tao dahil palengke rito. Malamang sa malamang ay marami talagang tao na nagu-unahang makabili ng sariwang gulay, isda, o ‘di kaya ay karne.
Ngunit parang iba ang sadya ng mga tao sa may puwesto roon. Hindi naman siya chismoso, ngunit sa halos araw araw niyang pamamalagi palengke dahil ito ang bumubuhay sa kanila, medyo nakapagtataka at nakakapanibago na makakita ng isang puwesto na sobrang sarado at hindi matanaw ang loob.
Halos lahat kasi ng tindahan sa palengke ay bukas para madaling makita ng mga mamimili ang kani-kanilang paninda.
Ano kaya ang itinitinda roon sa loob at saradong sarado? Shabu?
“Huy! Grabe, teh. Tingin ko legit talaga siya." Rinig niya ang usapan ng mga babae na nasa gilid niya habang nakatingin sa mga taong nakapila sa labas ng minamata niya na tindahan.
“Sus. Scam lang ‘yan para namang bago rito ang nagtitinda ng mga anting anting kuno,” tugon naman ng katabi.
“Gaga! Herbals ang tinitinda d’yan! Pero alam mo ba kung ano sa tinitinda nila ang epektib daw?” pabitin nitong sabi, humina ang boses kaya pasimpleng lumapit si Jong, nakatingin pa rin kunwari sa inaayos na cellphone.
“Anek?”
“Gayuma raw.” Nagpintig ang tainga ni Jong sa narinig kaya mas lalo pa siyang lumapit.
“Echosera! Naniwala ka naman?” hinampas nito ang kausap.
“Gaga! Hindi kasi, pero may chika ako.”
“Kilala mo si Jenna? Kaklase ko?”
“Sino ‘yon?”
“Yung tahimik, anteh, na betsung si Jericho tapos niyaya sa prom nung Grade 10 tayo sabay nareject kaya naglumpasay sa hallway!”
“Ang specific! Pero, oo, naalala ko na! Ako nahiya sa kaniya, jusko! P’wede naman kasi i-chat na lang, sa public pa talaga ginawa,” nagtawanan sila.
“True! Pero ayun, girl, pagpasok nung Monday last week pa, gulat kami tumabi sa kaniya si Jericho! Eh hindi naman nagpapansinan ‘yon sa classroom! Kung ano ay nilalayuan pa nga ‘yon ni Jericho,” ani ng babae at nagquotation sa hangin gamit ang daliri.
“The whole day, dikit sa kaniya sa Jericho. Miski tropa niya sa room nagtataka. Tapos halos sabay nga sila umuwi palagi simula no’n.”
“Baka pinagtitripan lang? O pinipikot ni Jericho para magpatulong sa assignments?”
“Hindi! Kung ayun ang purpose, matagal na dapat niya ginawa ‘yon, bakit ngayon pa na matatapos na ang school year? Tsaka, ate, bali balita na nakipagbreak si Jericho sa girlfriend niya na tiga HUMSS last week din ata simula nung ganap nila ni Jenna, OMG lang!’
“Gago! Weh? Bakit hindi ko nasasagap ‘yang mga chika na ‘yan!” reklamo nito.
“Girl, parang sa kabilang baryo pa kasi ang building n’yo!”
“True lang! Pero baka bet niya lang talaga ‘yung Jenna, like hindi naman ginayuma o ano.”
“Ate, wag ka na magsanti santita d’yan, parehas nating alam na chakadoll si Jenna, like who are we to judge, pero ‘di ba, pawang katotohanan lamang!” naghagikgikan ang mga ito.
“Tapos ito pa nga ang chika! Kaya raw maraming nagsasabi na ginayuma niya eh dahil nakita siyang lumabas diyan,” nginuso nung babae ang pinipilahan na tindahan, “Eh ang usap-usapan, nagbebenta nga raw diyan ng gayuma bukod sa halamang gamot.”
“Gagi, matry nga!”
“‘Toy, tapos na!” Naabala ang pakikinig ni Jong nang iwagayway ng nagrerepair ang cellphone sa tulala niyang mukha.
Napakagat siya sa kanyang pang-ibabang labi at kinapa ang bulsa upang hagilapin ang wallet. Lumapit siya sa nagrerepair at inabot ang bayad sabay kuha ng cellphone.
Lumakad na siya nang hindi nililihis ang tingin sa tindahan na tinutukoy ng mga babae kanina. Marami rami pa rin ang nakapila roon at paisa isa lang ang kanilang pasok.
“Oh, last na ‘to. Deliver mo kila kuya Bobby. Ito ang address." Inabutan siya ng kanyang ina ng maliit na papel na agad niyang hinablot bago mabilis na naglakad paalis.
Habang naglalakad ay hindi pa rin maalis sa isipan ni Jong ang narinig kanina. Totoo ba talaga ang mga sinabi ng mga babae kanina? Totoo ba ang gayuma?
“Salamat, iho,” ani ni kuya Bobby at inabot sa kaniya ang bayad na dalawang daan at singkwenta.
Ang lakad pabalik ay napuno ng malalim na pag-iisip at pagninilay-nilay. Kagat labi na tinahak ni Jong ang daan pauwi sa kanilang bahay dahil tuwing last delivery ay hindi na siya hinahantay pa ng ina at kusa na itong nagaayos at nadiretso sa kanilang bahay.
Gayunpaman, sa hindi mawari na dahilan, isang kanto na lang ang lilikuan at ilang hakbang na lamang ng paa ay nasa kanilang tahanan na siya, ay bigla na lamang siyang lumiko upang tahakin ang daan pabalik sa palengke.
Wala naman sigurong mawawala kung susubukan niya kung totoo nga iyong gayuma, hindi ba? Kapag hindi siya pinagbentahan ay yayariin niya ang nagtitinda. Kung pagbentahan naman siya at hindi ito gumana ay babalikan niya ito para yariin din.
Pagdating sa puwesto ay wala ng tao, miski sa loob ng palengke dahil anong oras na. May iilang tao pero nasa parteng karagatan.
Lumingon lingon siya upang tignan kung may mga tao malapit at nang makumpirma na wala ay kinatok niya ang pinto ng tindahan.
Isa, dalawa, hanggang tatlong katok ay wala pa ring sumasagot.
Sa pang-apat na subok ay iritadong kakatukin niya muli ang itim na pintuan nang biglang may nagsalita, “pasok,” tugon ng nasa loob gamit ang malalim at mahinahong boses. Narinig niya ring tumunog ang hawakan ng pinto.
Legit ata talaga itong kung sinong mananambal ang nasa loob at naramdaman niyang malapit na itakin ni Jong ang pinto kung hindi pa siya sasagutin at papapasukin nito.
Nagtayuan ang kaniyang balahibo pagtapak pa lamang ng mga paa sa loob.
Ilaw na kulay kahel lamang ang nagbibigay liwanag sa silid. Amoy bulaklak dito na sa tingin niya ay nangagaling sa usok sa may bandang likod kung saan mukhang mayroong pinapakuluan. Ang paligid ay napapaligiran ng iba’t ibang garapon at may isang lamesa sa gitna at dalawang upuan—ang isa sa likod ng lamesa kung saan niya nakitang kakaupo pa lamang ng mananambal.
Hindi matanaw nang husto ni Jong ang kabuuang postura nito dahil madalim. May balabal din ito sa ulo na nakapalibot sa kalahati ng mukha hanggang leeg kaya’t mata lang ang maaaninag dito.
“Maupo ka,” utos nito na agad niyang sinunod.
“Ano ang iyong sadya?”
“Bigyan mo ako ng gayuma,” direkta niyang tugon habang nakatitig sa mata ng mananambal.
“Gayuma…”
“Anong klaseng gayuma ang iyong kailangan, iho?” tanong nito.
“Gayuma para mapa-ibig ang isang tao.”
Tumango ang mananambal, “kakilala mo ba ang taong ito o isang estranghero?”
“Ka..kakilala ko siya. Nag-aaral kami sa parehong eskwelahan at madalas makita ang isa’t isa.”
“Tingin mo ba ay may tyansa ka sa kaniya?” napahalakhak si Jong dahil sa walang kwenta nitong tanong.
“Sa tingin mo ba ay pupunta ako rito kung mayroon?” tinitigan niya nang mariin sa mata ang mananambal.
“Mahirap kumibot kapag maraming epal sa paligid. Kaya kailangan ko ang tulong mo para siya mismo ang lumapit sa akin.”
Tumango ito sa kaniya bago tumayo at hinalughog ang kabinet na nandoon. Pinanood niya itong kumuha ng isang maliit na bote bago bumalik sa lamesa.
Inabutan siya nito ng papel at lapis, “Isulat mo rito ang pangalan ng iyong nais gayumahin.” Mabilis niya itong sinunod, tinupi, at inabot pabalik.
“Mayroon ka bang litrato niya?” tanong nito.
“Sa telepono ko lang, p’wede na ba ‘yon?”
“Maaari ko bang tignan?” agad na hinagilap ni Jong sa bulsa ang kaniyang bagong gawa na cellphone at binuksan ito upang maghanap ng malinaw na litrato ng kaniyang sinta.
Litrato na nakuha niya sa Facebook nito ang ipinakita niya sa mananambal na tinitigan ito nang ilang segundo. Sunod naman nitong binasa ang pangalan na sinulat niya sa papel bago tumalikod.
“Mag-oorasyon ako kaya’t huwag kang lilikha na anumang ingay,” sambit nito.
Pinanood lamang ni Jong ang likod nito at maya maya ay nilibot na lamang niya ang tingin sa lugar upang aliwin ang sarili hanggang sa bumalik ang mananambal na may dalang maliit na bote at inabot sakaniya.
“Limang daan para sa gayuma,” ani nito.
Agad namang tinignan ni Jong ang wallet at mabuti na lamang may sobra sa perang pangrepair kanina at nasa kaniya pa ang bayad ni kuya Bobby.
“Paano ako makakasigurado na hindi mo ako niloloko?” tanong niya rito.
“Nasa iyong kamay ang magiging bisa ng gayuma—sa kung paanong paraan mo gagamitin ito.”
“Matagal ko na itong ginagawa at ni isa ay wala pa namang nagsasabi na hindi mabisa ang aking gayuma o mga paninda.”
“Ang dami mong sinabi. Tinanong ko lang naman para makasigurado.” Nilapag niya ang iilang perang papel at mga barya na nag-aakumula ng limang daan sa lamesa.
“Bago ko ibigay sa’yo ito, nais ko lang din makasigurado at itanong,”
“Sa pagpapa-ibig sa iyong sinisinta, handa ka bang harapin ang mga kahihinatnan?” tanong nito.
“Kung ang kahihinatnan ay mababaliw siya sa akin at hindi na kailanman makakawala, lubos kong ikagagalak at baka imbitahan pa kita sa kasal namin.” humalakhak siya at tinanguan lamang siya ng mananambal. Ano ba naman ito, ang walang kwenta. Wala manlang reaksiyon.
“Kung gayon ay inumin mo ito ngayon,” sabay abot sa kaniya ng bote.
“Bakit ako ang iinom?” takang tanong niya habang inaabot ang bote.
“Kailangan iyan upang magkaroon ka ng kaakit-akit na enerhiya kapag ikaw ay nakita ng taong gusto mo.” paliwanag nito, “nadasalan ko na iyan. Kasabay niyan ay ang ritwal na ibibigay ko sa’yo na kailangan mong gawin…”
“---nang tuloy tuloy at matiyaga hanggang sa makamit mo ang resulta na iyong nais.”
Hindi na nagreklamo si Jong at nilagok ito. Kalasa ng katas ng halaman ang gumuhit sa kaniyang lalamunan at mayroong tila mapait at katiting na lasang kalawang ang dumantay sa dulo ng kanyang dila. Nalukot ang kanyang mukha at napatingin sa mananambal na nakatingin lamang sa kaniya.
Nang matapos ay inabutan siya nito ng papel at bote na kaniyang kinilatis. “Simulan mo ang ritwal bukas. Mas maigi kung sa gabi, sa isang lugar na walang tao at tahimik.”
“Sundin mo nang maigi ang ritwal na aking binigay upang hindi ka makaakit ng iba at masamang enerhiya sa paligid.”
“Bawal rin makita ng sino man ang ritwal bukod sa’yo, lalong lalo na ang iyong papa-ibigin dahil mawawalan ito ng bisa.”
-
Binasa niya ang ritwal na kailangan gawin noong makauwi siya sa kanilang bahay mula sa tindahan ng mananambal. May ritwal na kailangan niya gawin sa gabi at mayroon na p’wede na niyang isagawa sa araw.
Kaya ito siya ngayon, maagang pumasok sa eskwelahan upang maplano nang mabuti ang gagawin na mga hakbang sa araw na ‘yon.
Pursigido siya na isagawa ang mga ito upang mapabilis ang bisa ng gayuma na miski ang ritwal niya tuwing umaga na pagpapaligaya sa sarili gamit ang litrato ng sinta ay hindi niya nagawa.
Tahimik lang siya sa likod ng kanilang silid aralan hanggang sa unti-unti na itong napupuno ng kaniyang kaklase. Maya maya lang din ay pumasok na ang kaniyang sinta, ngiting ngiti habang binabati ang mga kaibigan.
“Sunoo! Nagawa mo na ba ‘yung assignment sa Philo?”
Mas lalo itong gumanda sa paningin ni Jong. Nakasuot din ito ng pink na sweater marahil ay dahil naulan at malamig ang umaga. Ngayon lang nakita ni Jong ang suot nitong sweater—bagong bili siguro. Bagay na bagay ang kulay sa maputi niyang kutis; kailangan niya mapicture-an na suot suot niya ito pandagdag sa koleksyon niya at baka tanggalin mamaya kapag mainit na.
Kaya naman pasimpleng niyang kinuha ang cellphone at zinoom in para ang sinta niya lang ang kita sa frame. Sunod sunod ang kuha niya ng litrato at sinamantala ang maingay na paligid para hindi marinig ang tunog ng camera. Nang makontento ay itinago na niya muli ang telepono.
Ayon sa ritwal na binigay sa kaniya ay may kakayahan din ang pagtitig upang mabighani ang isang tao. Palagi niya naman itong ginagawa kaya sisiw lang. Nasasabihan pa nga siyang weirdo ng mga epal sa paligid dahil sa paninitig niya.
Kaya naman mariin ang titig niya rito—sinusundan bawat galaw, kada kibot ay dokumentado ng kaniyang mata.
At mukhang gumagana nga ang pina-inom sa kaniya ng mananambal kagabi dahil laking gulat niya na nung mahagip siya ng mata ni Sunoo ay hindi ito umiwas, sa halip ay nakipagtitigan sa kaniya ng ilang segundo bago nilihis ang tingin.
Halos malagutan ng hininga si Jong sa nangyari dahil miski tapon ng tingin sa kaniya ay bihira nitong gawin.
Labis ang kaniyang tuwa at pakiramdam niya ay magiging maganda ang kaniyang araw dahil doon. Mas naging desidido siya sundin ang ritwal na binigay sa kaniya.
Nasundan pa ang pagtama ng tingin nilang dalawa. Kahit na ang kaniyang sinta ang unang tumatapos ay kontento na si Jong na napapansin nito ang kaniyang presensya at hindi na siya parang alikabok lang sa paligid.
Ang ganda ng mga mata nito. Sobrang nakaka-akit. Para tuloy nag-aalab ang kaniyang katawan dahil sa tinginan nilang dalawa.
May isa nga lang siyang problema noong araw na ‘yon. Ayon sa ritwal ay kailangan niya ng kahit anong bagay na pagmamay-ari ni Sunoo o ‘di kaya ay buhok bilang alay habang nag-oorasyon.
Mahirap itong gawin sapagkat sa malayo pa nga lang ay tinutuligsa na siya ng mga kaibigan nitong palaging nakapaligid na parang mga langaw sa karne, paano pa kaya kapag siya ay lumapit?
Putang ina. Mga salot. Sa isip isip niya.
Kailangan niya makakuha nito dahil sisimulan niya na ang ritwal mamayang gabi. Ayaw niyang ipagsabukas o makalawa pa dahil baka maagaw pa ang kaniyang sinta. Hindi siya papayag. Makakapatay siya kapag nagkataon at isasama niya ang mananambal na ‘yon.
Nasa second floor si Jong at nakatingin sa baba. P.E nila at walang guro kaya nag-iwan na lang ng gawain kaya naman nasa school ground ang kaniyang mga kaklase.
Hindi na siya bumaba dahil bukod sa wala naman siyang kaibigan sa kanilang room at maganda rin ang puwesto niya sa second floor para sumilay kay Sunoo.
Kinuhanan niya ito ng iilang litrato at tinitigan habang nag-iisip ng diskarte kung paano siya makakakuha ng bagay na pagmamay-ari nito.
Nagstanding long jump ito at bumungisngis dahil hindi malayo ang natalon. Ang ganda ng tawa nito kaya hindi rin masisisi si Jong kung bakit niya ito kinababaliwan.
Nakita niya kung paano lumingon lingon si Sunoo na para bang may hinahanap. Hanggang sa nahagilap nito si Jong na nakatingin sa kaniya mula sa second floor.
Walang hiyang tumitig si Jong dito sa pag-aakala na iiwas din ito ng tingin katulad kanina. Ngunit laking gulat niya na pagtapos ng ilang segundong pagtititigan mula sa magkalayong distansiya ay itinaas ni Sunoo ang kamay at sinenyasan siyang bumaba.
Lumingon lingon siya dahil baka hindi naman siya ang kausap ngunit walang tao sa corridor bukod sa kaniya. Nang lumingon muli siya sa ground ay nasa mismong tapat na niya ang kaniyang sinta.
“Baba ka!” mahinhin nitong sigaw.
Sino ba naman siya para hindi ito sundin? Kahit pa “talon ka!” ang sinigaw nito ay baka gawin niya.
Pagbaba ay sinalubong siya nito, “magfitness test ka na before namin isauli ang equipment sa faculty,” mahinahon nitong sabi.
“O-okay,” sagot niya—nanginginig pa. Hindi nakatakas ang pagpula ng mga tainga nito kaya napatigil si Jong. Ganoon na lang ba ang epekto ng pinainom sa kaniya kagabi para makakuha ng ganitong reaksiyon mula kay Sunoo?
Ginagawa niya na ang fitness tests na kayang gawin na mag-isa nang lumapit si Sunoo.
“Curls up ka na. T-tulungan kita,” mahina nitong sabi sa gilid niya. Hindi lang si Jong ang gulat na gulat, miski ang mga kaklase nila sa biglaang paglapit nito.
“Sunoo! Dito ka na! Kaya niya na ‘yan!” sigaw ng kaibigan nito.
“Mahihirapan siya. Sige na, mauna na kayo magsauli ng ibang equipment. Susunod ako,” sagot niya sa mga ito na hindi na naka-apila dahil nilingon na niya muli si Jong na nakatanga lang sa kaniya at saka lumuhod.
Tinuro ni Sunoo ang mat, “higa ka na.” sambit nito sabay ngiti.
Sa tela man ng damit dumikit ang balat ni Sunoo ay hindi ito alintana upang magtaasan ang balahibo ni Jong sa paghapit ng kaklase sa kaniyang magkadikit ng tuhod.
Unti-unti niyang inangat ang kalahating katawan at ang magandang mukha ng kaniyang sinta ang sumalubong sa kaniya.
Dinadala ng simoy ng hangin ang mabulaklak at matamis na halimuyak ni Sunoo sa kaniyang pang amoy tuwing sila ay nagkakalapit. Ang tingin nila ay nagtatama, bumababa rin sa labi ng isa’t isa. Humihigpit ang kamay nito sa kaniyang tuhod sa tuwing siya ay umaangat.
Kahit hanggang pasko pa si Jong na magcurls up kung magiging ganito sila kalapit isa’t isa.
Gusto niya itong halikan. Angkinin. Kahit balutin pa sila ng samu’t saring tingin.
Ngunit kailangan munang magpigil ni Jong. Kailangan niya ng pasensiya kaya tumigil na siya nang tumunog ang bell. Tumayo siya at akmang tutulungan si Sunoo nang makita na nakatayo na ito mag-isa.
“Salamat, Sunoo.”
Nginitian lamang siya nito at tinanguan habang nagpapag ng pants. Kinuha nito ang mat at tumalikod na sa kaniya.
“Sunoo! U-uh, ako na magdadala niyan,” kamot ulo niyang sabi kaya nilingon siya muli nito at biniyayan ng matamis na ngiti.
“No na,” sagot nito.
Wala ng nagawa si Jong at tinitigan na lamang ang papalayong pigura ng binata. Umakyat na lamang siya sa classroom nila upang kuhanin ang baon na t-shirt. Dahil wala namang tao sa loob ay doon na siya nagpalit.
Matapos magpalit ay sakto na bumukas ang pinto at niluwa nito si Sunoo. Muli silang nagkatinginan at katulad kanina, ang kaniyang sinta ang unang nag-iwas ng tingin at dumiretso sa upuan nito.
Halos lumuwa ang mata ni Jong ng hubarin nito ang suot na sweater, pati ang P.E shirt para magpalit kagaya niya.
Mas nakakabaliw pa sa inaakala ni Jong ang katawan nito. Sobrang puti ng kaniyang balat, mukhang makinis at tila kulay rosas pa ang ibang parte nito lalo na ang siko. Malapad din ang balikat nito.
Gusto ni Jong ilabas ang kaniyang cellphone para kumuha ng litrato ngunit masyado siyang nabigla at mabilis lang din naman ang pangyayari.
Nakatayo pa rin si Jong at nakatulala sa binata na ngayon ay mabilis na nag-aayos ng sarili. Matapos nito maglagay ng kolorete sa mukha at magsuklay ay lumabas na ng classroom bitbit ang wallet.
Napakagat ng ibabang labi si Jong at gumana ang makinarya sa utak. Hinintay niyang makalayo ang binata bago lumapit sa upuan nito.
Saktong sakto dahil hindi natago ni Sunoo ang suklay niya at basta na lamang iniwan ang mga gamit sa desk ng upuan. Kaya naman dali daling kinuha ni Jong ang naiwan na mga hibla ng buhok sa suklay, inipit ito sa panyo ng binata na naiwan din bago mabilis na bumalik sa upuan dahil narinig niya na ang yabag ng paa ng mga papabalik na estudyante.
Malamig ang tama ng hangin sa balat ni Jong at rinig niya ang hampasan ng dahon sa isa’t isa. Alas nuebe na noong siya ay makauwi galing sa palengke, ngunit hinantay niyang mag-alas dose bago gawin ang ritwal sa likod ng kanilang bahay upang makasigurado na walang makakakita sa kaniya.
Inamoy niya ang panyo na pagmamay ari ni Sunoo at dinama ang halimuyak nito. Kusa namang bumalik sa kaniyang alaala kung paano sila naglapit sa isa’t isa.
Alay niya ng gabing iyon sa hangin at kung sino mang diyos o bathala ang nakakarinig sa kaniya ang orasyon, binulong sa litrato ng kaniyang sinta na mayroong kaakibat na pangalan at bagay na pagmamay-ari nito.
Alab ng kandila ang nagbibigay liwanag sa madilim niyang balak. Ang upos nito ay unti unting dumadaloy pababa, hudyat na ang kandila ay paunti unting nauubos, tila simbolo ng natitirang oras bago mapasakamay ang kaniyang matagal nang inaasam.
Wala ka nang kawala, Sunoo.
Ang mga sumunod na araw ay napuno ng nakaw na tingin, hindi na lamang sa parte ni Jong, ngunit pati na rin sa kaniyang sinta.
Iritable nga siya dahil hindi niya magawa ang kaniyang susunod na hakbang dahil palaging bantay sarado si Sunoo ng kaniyang mga kaibigan.
Sa tuwing mukha itong nagbabalak lumapit sa kaniya ay hila hila na nila ito palayo. Sa sobrang kulang nila sa pansin ay nagbalak pa si Jong na pumunta ulit sa mananambal upang bumili ng pangontra.
Ang kagandahan lang sa kanilang sitwasyon ngayon ay ramdam niya na may epekto ang kaniyang mga ginagawa.
Dama niya ang pagkasabik sa kaniya ng sinta sa kung paano siya nito sulyapan at tangkain na lapitan. Minsan pa nga ay tumatagal ang tingin nila sa isa’t isa at ang magandang mata nito ay tila nangungusap.
Ito tuloy ang naging pantasya ni Jong tuwing gabi habang ginagalaw ang sarili. Isama pa sa kaniyang pantasya ang matambok nitong labi na nausli.
Ang lungkot mo na ba, mahal? Sabik ka na sa akin, mahal?
Nang dumating ang Lunes ay parang Diyos na ang gumawa ng paraan para alisin ang malas sa buhay niya.
Lagi kasing bakante ang upuan sa tabi ni Jong dahil sa likuran siya nakaupo at wala namang nangangahas na tumabi sa kaniya. Eh ano ngayon? Kaya naman ay hindi niya alam kung paano—o ano ang nangyari na nasa tabi niya si Sunoo ngayon.
Nahuli siya ng dating dahil anong oras nanaman siya nakatulog. Kasama na kasi sa kaniyang ritwal—kahit bago pa niya gayumahin ang kaniyang sinta—ay ang pagpapaligaya sa kaniyang sarili.
Ngayon ay gamit ang panyo ng kaniyang sinta—binalot sa kaniyang pagkalalaki at pinasaya ang sarili kaya naman hindi namalayan ang tumakbong oras.
Pagdating sa classroom ay nakaupo na si Sunoo sa tabi ng upuan niya at nagsusulat sa papel. Tiningala siya nito nang maramdaman ang kaniyang presensya sabay ngumiti na parang nahihiya.
“Uh..may paired activity tayo,” paunang sabi nito pagkaupo niya.
“Nagsabi ako na ako na lang ang partner mo. Baka kasi walang mag-inform sa’yo kung sakali,” dagdag na paliwanag nito, nasa papel lang ang tingin.
Hindi agad kumibo si Jong dahil abala siya sa pagtitig sa mukha ng kaklase. Talaga namang perpekto itong hinulma ng Diyos. Mula sa mahahabang pilikmata hanggang sa kurba ng mapupula at matambok na labi. Hindi rin nakatakas sa mata ni Jong ang nunal nito sa pisngi.
“S-sorry…ayaw mo ba akong kapartner?” lumingon sa kaniya ni Sunoo dahil sa kawalan niya ng sagot.
Gusto mo ibahay pa kita.
Akmang tatayo na ito nang pigilan siya ni Jong gamit ng pagpulupot ng kamay sa pulso nito. Napatingin naman doon si Sunoo, “hindi. Ayos nga ‘yon,” sambit ni Jong at hinaplos ang balat nito gamit ang hinlalaki na dahilan ng pagpula ng pisngi nito.
“S-sure ka?” muling tanong nito, nakatingin na sa kung paano hagurin ni Jong ang kaniyang balat.
Hindi man pansin ng isa’t isa, ngunit bumibigat na parehas ang kanilang paghinga.
Tumango si Jong at bumalik na si Sunoo sa pagkakaupo. Tinanggal na rin niya ang pagkakahawak kahit na dismayado.
“Ayos lang ba sa mga kaibigan mo?” pinako ni Jong tingin sa kaibigan nito na nililingon ang kanilang puwesto.
Ano kayo ngayon, mga gago?
“Hm,” bumalik sa pagsusulat ang binata at dumungaw naman si Jong, pasimpleng sinakop ang espasyo na nasa pagitan nilang dalawa. Balikat sa balikat, ang hibla ng kanilang buhok ay nadikit sa isa’t isa at ang bigat ng bawat paghinga—ang pag-angat at pagbaba ng dibdib ay dama.
“Ano ang p’wede kong matulong?” tanong ni Jong.
“U-uh, draft pa lang ng ideas ang nasusulat ko. Kailangan kasi natin ng reference books para dito, eh. T-tara sa library?”
“Wala rin kasi ang next subject natin…para matapos na sana,” dagdag nito. Nako, gusto pa ata siya solohin ng kaniyang sinta.
“Sige. Tara,” kinuha ni Jong ang papel na gamit ni Sunoo at tumayo, “ako na ang magdadala niyan.” tinapunan pa niya ng tingin ang mga kaibigan nito bago sila lumabas. Wala, nang-iinis lang.
Ang lakad nila papuntang library ay napuno ng samu’t saring tingin at bulungan ngunit parehas nila itong hindi pinansin. Mas nakatuon ang kanilang atensyon sa balat ng kamay nilang nagtatama habang naglalakad. Walang may gusto na magbigay miski kaunting espasyo sa pagitan nila.
“Sunoo!” tawag ng kung sino. Paglingon nila ay kaibigan pala ito ng binata galing ibang section.
“Wow—ay, saan kayo papunta?” tinignan ito ni Jong nang mariin.
“Lib lang, Jungwon. Sige na at baka punuan,” sambit ni Sunoo sabay hila sa pulso ni Jong kaya roon na nabaling ang tingin nito.
Pigil tuloy ang ngiti niya dahil hanggang makarating sila ng Library ay hindi binitawan ng kaniyang sinta ang kamay niya. Ganoon na lang ba talaga ito kasabik na masolo siya?
Maliit lang ang silid aklatan ng kanilang paaralan ngunit hindi iyon hadlang kay Jong upang maghanap ng puwesto na hindi sila maiistorbo. Kaya naman siya na ang humawak sa makinis at manipis na kamay ni Sunoo at hinila niya ito sa pinakasuluk sulukan na lamesa.
“Dito na tayo,” tinanguan siya nito. Umupo siya sa harap ng binata at pinaliwanag nito ang aktibidad na pinapagawa sa kanila.
Naunang tumayo sa Sunoo upang maghanap na ng libro at sumunod naman si Jong. Nang makalapit siya sa binata na nagtitingin ng libro ay hinawakan niya ang magkabilang baywang nito at iginaya pagilid.
Napatalon ito at nilingon siya, namumula ang tainga.
“Excuse me,” pagdadahilan niya, “ito ata p’wede,” tinanggal niya ang kamay sa baywang nito at tumuro ng libro.
“A-ah, huh?” para itong na-estatwa sa nangyari at parang nag-iinit naman si Jong dahil sa lapit nila.
“Ito, parang connected naman sa topic natin,” aniya.
“Ah..oo, s-sige,” sagot nito nang makabawi.
Bumalik sila sa kanilang lamesa at imbis na unahan ni Sunoo umupo ay tinabihan niya ito.
“Dito na ako upo, ah? Para makabasa rin ako.” umusog siya palapit dito at wala nanamang espasyo ang makikita sa pagitan nila.
Kunwaring may tinuro si Jong sa libro at nang ibaba niya ang kamay ay tinama niya ito sa tuhod ng kasama dahilan ng pagkagitla nito.
“Pasensiya na! Masakit ba?” kunot noo niyang tanong kay Sunoo habang hinihimas ang parte ng tuhod na natamaan.
“O-okay lang. Hindi masakit,” mahina nitong sabi, ang dibdib ay mabilis na ang pagtaas baba.
“Sigurado ka? Pasensiya na talaga,” pasimpleng tinaas ni Jong ang kamay niya hanggang sa mapunta ito sa malusog nitong hita. Hinimas niya ito nang dahan dahan na parang inaalo ang kaniyang sinta.
“H-hmm. Ayos lang.” tugon nito.
Inalis ni Jong ang pagkakahawak, kunwari ay hindi namalayan ang ginawa, “Hindi pala dapat kita hinahawakan. Pasensiya ulit,”
“A-ayos lang, Jong…” halos pabulong nitong sabi.
“Ayos lang na hawakan kita?”
“Uh..hmm,” tumango at iniwas ang tingin.
Naramdaman ni Jong ang pag-init ng kaniyang katawan. Mukha titigasan pa ata siya. Lalo na sa itsura ng kaniyang sinta na pulang pula ang mukha hanggang leeg at hindi makatingin sa kaniya.
Binalik ni Jong ang kamay niya sa hita nito at hinaplos sa paraan na parang minamasahe. Bumalik sila sa kanilang ginagawa kahit ang palad ni Jong ay mainit na nakadantay sa tela ng kanilang uniporme.
Maya maya ay tumunog ang bell. May iilan silang nasulat sa kanilang draft kahit parehas silang tuliro at nasa iba ang atensyon.
“Kailan ang deadline nito?” tanong ni Jong.
“Bukas. Hanggang uwian,” tugon ng kasama. Bigla nanamang gumana ang makina ng utak ni Jong.
“Ano, Sunoo. Gusto mo bang sabay magbreak? Libre ko na, pasasalamat kasi ginawa mo akong kapair.” Nagkamot pa siya ng batok para kunwari ay nahihiya.
“Hala! Wala ‘yon! Hindi naman kailangan…”
“Sige na. Pambawi lang. May alam akong kainan malapit at masarap don. P’wede rin natin ituloy ‘tong activity.” Hindi niya na inantay pang maka-apila ang kasama at kinuha na ang gamit nito bago nagsimula maglakad palabas ng library. Naramdaman naman niya ang pagsunod nito kaya agad siyang napangiti.
“Ano ang sa’yo?” tanong ni Jong nang makarating sila.
“Inumin na lang ang akin, Jong,” sagot nito at umupo.
“Ha? Magkanin ka. Huwag ka mag-alala sa babayaran.”
Umiling ito, “inumin lang talaga, Jong. Hindi kasi ako nakain kapag break.”
Kahit na hindi sang-ayon ay tumango si Jong at tumayo na upang pumila. Nilagay niya ang kamay sa bulsa at kinapa kung nandoon ba ang bote ng gayuma na binigay sa kaniya ng mananambal.
Nang makumpira ay pinahinga na lang niya ang kamay niya roon at hindi na inalis. Mabuti na lamang at madaling tanggalin ang takip ng inumin nila rito, hindi katulad sa iba na sealed. Mahihirapan siya kung sakali.
Habang inaantay matapos ang nasa harap ay nilingon niya ang lamesa nila ng kaniyang sinta. Kasalukuyan itong nagsusulat sa papel, sobra ang pokus kaya hindi namalayan na naka-usli ang kaniyang labi. Ang cute naman. Tumaas ito ng tingin at nagtama ang mata nila ni Jong.
Ngumiti ito sa kaniya kaya nginitian siya ni Jong pabalik. Ibang iba ang scenario sa nangyari noong nakaraang linggo. Ang layo na ng narating niya lalo na’t walang mga langaw na nasa paligid.
Malapit ka na maging akin, mahal. Konti na lang.
Naunang inabot ng tindera ang fruit tea ni Sunoo kaya madaling nataktak ni Jong ang likido ng gayuma nang walang nakakakita dahil abala ang nasa counter sa pag-aasikaso ng kaniyang rice meal.
Malapad ang ngiti ni Jong sa loob loob habang pabalik sa kanilang lamesa. Inalog niya pa ang hawak na inumin ni Sunoo upang makasigurado na humalo ang gayuma rito.
“Salamat, Jong,” ani ng kaniyang sinta pagkatanggap ng inumin.
Nagsimula na siyang kumain at kada subo ay pinapanood niya kung paano naman humigop ang kasama sa inumin. Lihim siyang napangiti. Ang labi nitong makintab at mamasa masa ay mas lalong naging basa. Mas gaganda siguro ito kung tamod na ni Jong ang nakalapat sa maumbok nitong labi.
“Sunoo,” tawag niya rito. Mula sa papel ay nag-angat ito ng tingin sa kaniya at tinagilid ang ulo.
“Gusto mo?” alok niya sa kinakain.
“Masarap ‘to. Paborito ko.”
“Hm,” nag-iisip na tugon nito habang nahigop pa rin sa inumin. “Sige. Isa lang..” ngiting tagumpay nanaman si Jong habang sumasandok ng kanin at ulam.
Nilapit niya ito sa bibig ni Sunoo na siyang sinubo ang kutsara nang hindi nililiban ang tingin sa kaniya.
“Masarap nga,” sambit nito.
Agad ding sumubo si Jong gamit ang parehas na kutsara, hindi rin nililiban ang tingin sa kasama. “Sabi sa’yo, eh.”
“Jongseong Park..” rinig niyang banggit ng kaniyang sinta. Ang tunog ng kaniyang pangalan sa bibig nito ay parang musika.
Pinanood niya kung paano nito isulat ang pangalan niya sa baba ng sariling pangalan katulad ng kung paano isulat ni Jong ang pangalan niya tuwing nagriritwal sa gabi.
“Ano pa ang kulang d’yan? Kaya ba tapusin ngayon?” tanong niya rito.
“Hm…tingin ko ay hindi. Ikaw, tingin mo ba kaya nating tapusin?” muli niyang tinitigan si Jong. May iba na mata nito. Ang mapupungay at matutulis na mata ay para siyang hinubuharan sa paraan nito ng pagtitig. Nag-iinit na si Jong at nararamdaman niya ang umbok na tumitigas.
Napadila si Jong sa ibabang labi, “hindi rin,” sagot niya, binalik ang titig ng kasama.
“Hindi natin kaya tapusin ‘yan ngayon.”
Parehas nilang alam na hindi nila kailangan maglaan ng dagdag na oras para rito. Alam nila na kayang kaya nila tapusin ang iniwan na aktibidad at susulatin na lang sa isang maayos at malinis na papel ang draft na nagawa.
Ngunit parehas din nilang nararamdaman ang tensyon na bumabalot sa kanilang dalawa.
“Mayang uwian? Tapusin natin sa bahay kung okay lang sa’yo…” tugon ni Sunoo.
“Wala sila Mama. Mag-isa lang ako…walang istorbo.”
Balagbag ng pintuan at likod ni Jong na tumama pagsara nito ang umalingawngaw sa bahay nila Sunoo nang itulak siya nito pagpasok pa lamang nila.
Ang pagbalik sa classroom, pag-intay sa orasan na pumatak ng ala una, at ang pagtahak nila papunta sa bahay ng nakababata ay napuno ng tensyon at pagkasabik.
Habang nasa byahe nga nila ay iniisip pa ni Jong kung paano siya magsisimula sa pag-angkin sa kaniyang sinta—hindi na pala siya mahihirapan dahil ito na ang nanguna at nag-alay ng sarili sa kaniya.
Kinulong nito ang labi ni Jong gamit ang sariling labi. Sakop na sakop at mapusok siyang hinalikan, na kaniya namang binalik.
Nagtatalo ang kanilang labi, dila sa dila at laway sa laway. Parehas silang sabik at uhaw sa isa’t isa.
Masugid namang nilibot ni Jong ang bibig ng sinta nang maipasok ang dila rito. Pinagpalit niya ang kanilang puwesto at kinulong ang nakababata gamit ang isang kamay na sumandal sa likod nito at kamay na pumulupot sa baywang.
Hinapit niya ang puwetan ni Sunoo upang buhatin ito at agad naman siyang pina-unlakan. Nang magtama ang kanilang ari ay parehas silang nagpakawala ng ungol.
“Ahh, J-jong,” ungol ni Sunoo sa kaniyang bibig.
Lumayo siya upang tignan ang estado nito. Nanunubig ang mata at pulang pula ang labi dahil sa kanilang halikan, ganoon din ang pisngi, tainga, hanggang leeg nito kaya iyon ang inatake niya.
Pinapak niya ang leeg ni Sunoo at hindi tinantanan hanggat hindi napupuno ng marka niya dahil hindi siya aalis hanggat hindi niya ito naaangkin.
Sinabunutan siya ng nakababata at dinuldol pa ang ulo sa kaniyang leeg.
“Ang tagal kong pinangarap ‘to, mahal…wala kang kawala sa akin ngayon.”
“M-mahal? Ahh..” malambing na tanong ni Sunoo. Nilayo ni Jong ang ulo sa kaniyang leeg at tinitigan siya sa mata.
“Oo. Mahal,” kumpira nito at inatake muli ang labi ng nakababata.
“Tangina! G-ganyan nga m-mahal…pucha,” parang nababaliw na si Jong sa sarap na nararamdaman. Mukhang lalabasan nanaman s’ya sa pangatlong pagkakataon sa hapon na ‘yon.
Hindi pa nakakatulong na kasalukuyan siyang sinasakyan ni Sunoo at sobrang ganda nito sa itaas n’ya. Ang dalawang kamay ay nasa likod, kagat kagat ang labi habang nagtataas baba. Ang maputing katawan nito ay punong puno ng kagat, chikinini, at pinagsamang tamod nila na nagtalsikan.
“Ahhh..Jong!” parang musika ang ungol nito na hinding hindi siya magsasawang pakinggan. Muli itong nilabasan at nanginig sa kaniyang itaas.
“Sarap puta..” pinagpalit niya ang kanilang puwesto at nagsimulang mag-atras abante nang maramdaman ang sariling rurok.
“Ganda mo,” aniya at kagat labing binayo ang nakababata. Mas lalong umigting ang libog sa katawan nang marinig ang tugon ng sinta.
“T-talaga? Ku-kuhanan mo ako ng l-litrato kung ganoon..f*ck..” nagdilim ang kaniyang paningin at inabot ang telepono. Sinakop niya ang leeg ng nakababata at tinutok dito ang camera.
Ngumiti pa ito ng mapang-akit at kasabay ng madidiin na bayo ang pindot niya sa kaniyang telepono.
Hindi pa siya nakuntento sa litrato at kinunan din ng bidyo ang nakababata.
“Tangina akin ka..akin ka, Sunoo. Akin.” bigkas niya sa paraan kung paano niya binibigkas ang pangalan nito tuwing pinapaligaya ang sarili at tuwing nagriritwal sa gabi.
Bibisitahin niya ang mananambal kapag nagkaroon siya ng oras upang magpasalamat. Sana ay mabuhay pa ito nang matagal at abutan ang kanilang kasal.
Natawa siya sa naisip at nagpakawala ng mahabang ungol matapos labasan.
Nakailang rounds pa silang dalawa kaya bagsak ang kanilang katawan. Napatingin si Sunoo sa bintana na kanina ay kulay kahel, ngayon ay itim na.
Tulog si Jong sa kaniyang tabi at hinahaplos naman niya ang buhok nito.
Napangiti siya habang pinagmamasdan ito matulog.
“Akin ka…” ulit niya sa paulit ulit nitong sinasabi kanina.
Inabot niya ang telepono nito dahan dahang kinuha ang hinlalaki ng natutulog na binata sa tabi upang buksan ito.
Pumunta siya sa gallery kung nasaan ang bakas ng kanilang ginawa kanina. Ngumiti siya at kinagat niya ang labi habang tinitignan ang mga ito. Nag-iinit tuloy ulit ang kaniyang katawan kahit na masakit pa ito.
Naka-ilang scroll pa siya bago unti-unting nawala ang ngiti sa labi. Diniin niya ang hinlalaki sa isang litrato, pinagpipindot ang mga sumunod at saka binura.
Tinignan niya pa ang gallery nito at ibang apps upang mabura ang bakas ng kaniyang kaibigan sa telepono—kung mayroon pa.
Gulat ang gumuhit sa kaniyang mukha nang pumasok si Jong sa loob ng kanilang tindahan. Mabuti at madilim kaya hindi siya mamumukhaan nito.
Hindi niya alam kung maiinis ba siya o matutuwa dahil miski boses niya ay tila hindi nakikilala nito kahit halos dalawang taon na silang magkaklase. Ganoon na lang ba ang kawalan nito ng pake sa kaniya?
“Bigyan mo ako ng gayuma,” bigkas nito nang kaniyang tanungin kung ano ang sadya.
Para kanino?
Nang inabot nito ang litratong hinihingi ay nagdilim ang kaniyang paningin. At nakumpira niya ang gusto nitong gayumahin sa pangalan na isinulat nito.
‘Yang Jungwon.’
Nang tumalikod siya para simulan ang paggawa ng gayuma ay halos lukutin niya ang papel na hawak.
Putangina. May gusto nga talaga s’ya kay Jungwon. Bakit hindi na lang ako, Jong?
Gustong gusto niya na ito high school pa lamang. Ngunit mas lalong nagliyab ang kaniyang pagkagusto ng maging magkaklase sila.
Pero laging tumatagos ang tingin nito kapag kasama ang kaibigan at halos hindi pansinin ang kaniyang presensiya sa klase.
Kaya naman tinusok niya ang hintuturo gamit ang karayom at pinatak ang sariling dugo na agad namang humalo sa likido.
Pinanood niya kung paano ito inumin ni Jong sa harapan niya mismo.
Ang tingin naman nito kinabukasan sa kaniya ang nagkumpira na tumalab ang ginawang gayuma. Lihim siyang napangiti. Matagal na pala dapat niya itong ginawa mula pa lamang ng tumira ang tiyahin sa kanila na nagturo sa kaniya kung paano ito gawin.
Sa akin ang tingin mula ngayon, Jong. Sa akin lang.
Binalik niya ang tingin sa natutulog na kasama matapos itabi ang cellphone. Sobrang cute nito panoorin na gumawa ng paraan upang kumpletuhin ang ritwal na gawa gawa niya lang. Proud na proud din sa sarili kahit na laging nahuhuli sa bitag niya. Hindi naman na niya kailangan ang gayuma para mapa-ibig siya, eh. Baliw na baliw na siya rito.
Tumawa siya at niyakap ang katawan ni Jong bago hinalikan ang leeg nito na puno ng marka na kagagawan niya.
“Akin ka. Hindi kay Jungwon, hindi sa kung sino man." Bulong niya sa tainga ni Jong bago pumikit upang matulog.
“Akin.”
